Układ Słoneczny - układ planetarny Słońca. Składa się, zaczynając od środka, z następujących obiektów:
1. Słońca
2. 4 skalistych planet – Merkurego, Wenus, Ziemi i Marsa oraz ich księżyców
3. pasa planetoid
4. 4 gazowych planet – Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna oraz ich księżyców
5. różnych niewielkich obiektów leżących poza orbitą Neptuna, w tym:
- obiektów pasa Kuipera, w tym między innymi Plutona, do 24 sierpnia 2006 zaliczanego do planet (obecnie jest on traktowany jako planeta karłowata)
- obiektów należących do dysku rozproszonego takich jak między innymi Sedna o nietypowych zaburzonych orbitach.
- obłoku Oorta (umowna granica Układu Słonecznego).
Zgodnie z oficjalnym podziałem uchwalonym na XXVI Zgromadzeniu Ogólnym IAU 24 sierpnia 2006 r., każdy z obiektów Układu obiegających Słońce należy do jednej z 3 kategorii:
1. planety (8)
2. planety karłowate (jak dotąd oficjalnie 3, w praktyce przynajmniej kilkadziesiąt)
3. małe ciała Układu Słonecznego (bardzo duża liczba).
Nasze Słońce wraz ze swym Układem Słonecznym jest jedną z 200 miliardów gwiazd Galaktyki Drogi Mlecznej i znajduje się w odległości ok. 25-28 tys. lat świetlnych od jej centrum, w jej ramieniu zwanym ramieniem Oriona. Układ Słoneczny porusza się z prędkością 220 km/s i w czasie około 226 milionów lat okrąża centrum Galaktyki.
W centrum Układu Słonecznego znajduje się gwiazda średniej masy, czyli Słońce. Między Marsem a Jowiszem znajduje się pas planetoid. Wszystkie planety krążą po eliptycznych orbitach wokół Słońca praktycznie w jednej płaszczyźnie. Jedynie Pluton ma orbitę mocno nachyloną względem ekliptyki. Pozostaje też ona w rezonansie 2:3 z orbitą Neptuna w ten sposób że zdarzają się okresy, gdy Pluton znajduje się bliżej Słońca niż Neptun.
Droga Mleczna jest jedną z około 125 miliardów galaktyk dostrzeżonych przez kosmiczny teleskop Hubble'a. Znajduje się w środku tego wycinka Wszechświata, który możemy zaobserwować. Tło tego obrazu stanowi promieniowanie tła wysłane przez rozgrzany gaz po narodzinach Wszechświata, ślad Wielkiego Wybuchu.
1. Słońca
2. 4 skalistych planet – Merkurego, Wenus, Ziemi i Marsa oraz ich księżyców
3. pasa planetoid
4. 4 gazowych planet – Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna oraz ich księżyców
5. różnych niewielkich obiektów leżących poza orbitą Neptuna, w tym:
- obiektów pasa Kuipera, w tym między innymi Plutona, do 24 sierpnia 2006 zaliczanego do planet (obecnie jest on traktowany jako planeta karłowata)
- obiektów należących do dysku rozproszonego takich jak między innymi Sedna o nietypowych zaburzonych orbitach.
- obłoku Oorta (umowna granica Układu Słonecznego).
Zgodnie z oficjalnym podziałem uchwalonym na XXVI Zgromadzeniu Ogólnym IAU 24 sierpnia 2006 r., każdy z obiektów Układu obiegających Słońce należy do jednej z 3 kategorii:
1. planety (8)
2. planety karłowate (jak dotąd oficjalnie 3, w praktyce przynajmniej kilkadziesiąt)
3. małe ciała Układu Słonecznego (bardzo duża liczba).
Nasze Słońce wraz ze swym Układem Słonecznym jest jedną z 200 miliardów gwiazd Galaktyki Drogi Mlecznej i znajduje się w odległości ok. 25-28 tys. lat świetlnych od jej centrum, w jej ramieniu zwanym ramieniem Oriona. Układ Słoneczny porusza się z prędkością 220 km/s i w czasie około 226 milionów lat okrąża centrum Galaktyki.
W centrum Układu Słonecznego znajduje się gwiazda średniej masy, czyli Słońce. Między Marsem a Jowiszem znajduje się pas planetoid. Wszystkie planety krążą po eliptycznych orbitach wokół Słońca praktycznie w jednej płaszczyźnie. Jedynie Pluton ma orbitę mocno nachyloną względem ekliptyki. Pozostaje też ona w rezonansie 2:3 z orbitą Neptuna w ten sposób że zdarzają się okresy, gdy Pluton znajduje się bliżej Słońca niż Neptun.
Droga Mleczna jest jedną z około 125 miliardów galaktyk dostrzeżonych przez kosmiczny teleskop Hubble'a. Znajduje się w środku tego wycinka Wszechświata, który możemy zaobserwować. Tło tego obrazu stanowi promieniowanie tła wysłane przez rozgrzany gaz po narodzinach Wszechświata, ślad Wielkiego Wybuchu.
